موسیقی درونی

در زبان سانسكریت، كلمه نادا بمعنای موسیقی است. در زبان اسپانیایی، همین كلمه معنای هیچ دارد. معنای دوم هم زیباست؛ ‌زیرا موسیقی ای كه من در باره اش صحبت می كنم، موسیقی سكوت است. این موسیقی در متن وجود ماست و هماهنگی درونی را نشان می دهد. اما در دنیای بیرون، موسیقی هماهنگی ستاره ها، ‌سیارات و كل هستی است. به جز انسان، همه اجزای هستی، برای نواختن این موسیقی كوك و هماهنگ هستند. این انسان است كه چهره ای زشت پیدا كرده است؛ ‌تنها به این دلیل كه ما بیهوده سعی می كنیم كه خودمان را ببخشیم و چیزی خاص باشیم. لحظه ای كه آرزوی «‌خاص بودن »‌ در ما شكل می گیرد، از هماهنگی خارج می شویم. هستی، فقط بودن را می شناسد. خاص شدن، فقط تب ذهن بیمار است. انسان هرگز از وضعیت موجود خود راضی و خشنود نیست. همین ناخشنودی، زشتی می آفریند. انسانها پر از شكوه و نارضایتی اند. آنها زیاده خواهند و حتی اگر چیزهایی را كه آرزو دارند، به دست آورند، بازهم راضی نیستند و بیشتر می خواهند. ذهن در خواستهای خود را هر روز بیشتر و بیشتر می كند و این بیماری كنونی بشر است. به محض اینكه آرزوی خاص شدن را رها كنیم، نوایی هماهنگ و موزون از درونمان به گوش می رسد. شكوه و زیبایی بودا همین نواست. او از این موسیقی و هماهنگی سرشار بود و این هماهنگی از او بیرون می تراوید و حتی دیگران را خشنود می ساخت.

امین ایران(dr_lucifer60@yahoo.com)